4.07.3009 - zapakowani po czubek dachu wyruszamy w drogę. Nasze, to z przodu.

Po noclegu u rodziny w połowie trasy, jedziemy dalej przez Francję.

Gdzieś w Masywie Centralnym zaczynamy myśleć o noclegu.

Oszczędne korzystanie z autostrad skutkuje dodatkowym biwakiem po drodze.

Wreszcie jesteśmy na miejscu - kamping w Gavarnie. Pogoda na razie nie najlepsza.

Spacerek po miasteczku...

... i w górę doliny.

Pierwszy irys - nieco zadrutowany.

Dopiero nazajutrz ukazują się imponujące ściany cyrku Gavarnie.

Tzw. wycieczka rozruchowa - z Gavarnie na Breche de Roland - jedyne 13 godz i 1400 m podejścia.

Początek trasy jest malowniczy.

Rojniki.

Sielskie krajobrazy ozdobione mgłami.

W głębi - cyrk Gavarnie.

Szlak wyznaczamy sobie sami - dobrze oznakowane w tych górach są tylko główne szlaki.

Trawers w kierunku ref. Sarradets to już bardziej uczęszczana ścieżka.

Schronisko mamy już w zasięgu wzroku.

Powyżej schroniska postanawiamy przećwiczyć chodzenie w rakach.

Brecha jakieś 200 m nad nami.

Breche de Roland - 2807 m.n.p.m.

Widok z przełęczy.

Widok na stronę hiszpańską.

Podziwiamy widoki.

Historyczne raki spisują się znakomicie.

Co to za dziwadło ?

Jedziemy do dol. de Gaube pod masyw Vignemale.

Dolinę zdobią łany azalii i innych kwiatów.

Początek trasy, to typowa ceprostrada.

Orliki.

Jola i Ola niezadowolone z pogarszającej się pogody.

Waldek, Agata i Marta.

Mimo mgły dolina wygląda bajkowo.

Potoki, wodospady, łany kwiatów.

Rozbijamy się we mgle, obok schroniska Oulettes de Gaube.

Po godzinie rozpoczyna się niezwykły spektakl i ukazuje się otoczenie.

Oooooo ...

Nad nami Vignemale 3298 m.n.p.m

W drodze na przeł. Hourquette de Ossoue, w tle Vignemale w całej okazałości.

Petit Vignemale (z lewej) i Vignemale (z prawej).

Po prostu Pireneje.

Stamtąd przyszliśmy.

Widok na zachód.

My zadowalamy się zdobyciem Petit Vignemale (3032 m.n.p.m), Żaby w tym czasie podążają na główny szczyt.

Panorama z Petit Vignemale.

Goryczki.

Podczas zejścia odwiedzamy schronisko Bayssellance.

Ola.

Świstaki uciekają dosłownie spod nóg.

Następnego dnia schodzimy w kierunku Lac de Gaube - tym razem w pełnym słońcu.

Lac de Gaube - widok w górę doliny.

Przenosimy się do Hiszpanii - Torla u wylotu dol. Ordesy.

Pierwsze widoki na ściany kanionu Ordesa.

W lesie upał aż tak nie dokucza.

Irysowe łąki.

Takie coś żółte porastające zbocza doliny.

Mikołajek ?

Jeden z wodospadów - Gradas de Soaso.

Powoli zbliżamy się do końca doliny i cyrku Soaso.

Cyrk Soaso.

Wodospad Cola de Cabalo (ogon konia).

Kolejna zagadka przyrodnicza.

Ramonda pirenejska (Ramonda myconi syn. R. pyrenaica).

Widok na dolinę Ordesy z podejścia do schroniska Goriz.

Biwak przy rif. Goriz pod Monte Perdido.

Schronisko Goriz.

Żaba uwięziona.

Wycieczka na Monte Perdido - dojście do jez. Helado.

Lago Helado (3000 m) i Cilindro de Marbore (3328 m), po prawej przeł. Cuello de Cilindro.

Widok sponad jeziorka na Monte Perdido - trasa prowadzi obok zaśnieżonego żlebu lub samym żlebem.

Na szczycie Monte Perdido (3355 m.n.p.m) wieje znacznie mniej niż w żlebie. Od lewej: Jacek, Dominik, Marta, Ola, Jola, Agata i ... Waldek z przeciwnej strony aparatu.

Widok na kanion Ordesa (z prawej) oraz Anisclo (z lewej).

Ordesa - grzbiet ograniczający dolinę z lewej o wdzięcznej nazwie Sierra de las Cutas, kupa żwiru po prawej, to Punta Tobacor.

Zejście po piargach nie należy do przyjemności, dlatego w dolnej części żlebu wybieramy śnieg.

Nieco większy próg skalny na trasie do Ref. Goriz.

Szarotki nie chciały wyjść całkiem ostro.

Jakiś oset ? Może pirenejski ?

Wracamy na dół szlakiem Faja de Pelay - poprowadzonym zboczami Ordesy.

Irys albinos.

Kolory Ordesy.

Odpoczynek na Faja de Pelay.

Mirador de Calcilarruego - do parkingu pozostało tylko 600 m ... w pionie.

Tam mamy zejść ??? A co na to nasze kolana ?

Jola na tle bocznej doliny Barranco de Cotatuero.

Popołudniowy spacer po Torli.

Jedziemy w masyw Maladety i Aneto mijając po drodze opuszczone i zniszczone wioski.

Podczas dojścia do schroniska Renclusa towarzyszy nam widok na masyw Posets.

A to już Pico de Aneto (3404 m. n.p.m) - najwyższy, choć pewnie nie najpiękniejszy szczyt Pirenejów.

Ścieżka trawersująca lodowiec Aneto nie jest trudna, ale wygodniej pokonywać ją w rakach (zwłaszcza niektóre fragmenty).

Tuż przed wierzchołkiem trzeba pokonać ok. 20 metrowy, najtrudniejszy fragment szlaku - tzw. Most Mahometa.

Dla dodania animuszu dziewczynom Waldek instaluje kawałek poręczówki.

Udało się - już na szczycie Pico de Aneto (3404 m. n.p.m).

Ekipa w komplecie - Waldek, Marta, Agata, Jacek, Jola, Ola.

Widok z Pico de Aneto.

Powrót.

Topiący się lodowiec.

Drugie śniadanko czy obiad ?

Przed przełęczą Portillon Superior (2870).

Krótkie podejście na przełęcz.

Schodzimy z innej przełączki - Portillon Inferior po "dramatycznych" - jakby rzekł pan Kev Reynolds - piargach.

Biwak przy schronisku Renclusa.

Kolejny rejon naszego działania to Park Narodowy Aiguestortes - czyli "kręte wody". Otoczenie jez. Sant Maurici.

Pierwsza wycieczka z parkingu między Espot a Estany de Sant Maurici na Tuc de Ratera (2863) - po lewej pojawia się jeden ze szczytów Encantats.

Takie sobie drzewko.

Goryczka kropkowana.

Jedno z wielu jezior w tym rejonie.

Zmierzamy na przełęcz Port de Ratera.

Lilia pirenejska (Lilium pyrenaicum).

Do przełęczy niedaleko.

Zaiste "kręte wody".

Spojrzenie w dolinę.

Pod szczytem Tuc de Ratera.

Na szczycie.

Panorama z Tuc de Ratera (2863) - dobrze, że to nie egzamin.

Spojrzenie w dolinę Colomers.

Masyw Maladety i Aneto z lodowcem .

Lodowe chmurki.

Typowa pozycja Waldka.

Schodzimy innym wariantem do schroniska Amitges.

Nad schroniskiem górują turnie Agulle d'Amitges (2665).

Refugi d'Amitges.

Okolice schroniska Amitges.

Dzwonki.

Encantats - symbol tego rejonu - wg legendy dwaj zbłąkani pasterze zamienieni w skały.

Na kameralnym kampingu "Vorapark" w Espot.

Rozpoczynamy trzydniową wycieczkę przez doliny i przełęcze Aiguestortes.

Całkiem ładne robactwo.

Po paru godzinach docieramy do schroniska Josep Maria Blanc (2330 m. n.p.m).

Chciałbym mieć taki np. w kuchni.

Estany Tralle.

W drodze na przeł Collada de Saburo (2670).

Do przełęczy niedaleko.

Zejście z przełęczy.

Biwak w dolince pod Pic de la Mainera.

Poranek.

Żółta sasanka ?

Estany de Colomina.

Tak porządne oznakowanie szlaków, to w Pirenejach rzadkość.

Refugi de Colomina.

W latach 50-tych XX w. hiszpańscy hydroinżynierowie zmieniali bieg strumieni i spiętrzali jeziora w tym rejonie, co znacząco zmieniło krajobraz.

Na kolejowym szlaku na wysokości 2400.

Tu kolejka zakręcała.

Na przełęczy o trudnej nazwie Collada de Gavaixos jest nam całkiem dobrze.

Tam będziemy spać.

A dokładniej tu.

Trzeci, ostatni dzień wędrówki - zmierzamy na Portarro d'Espot (2428) skąd czeka nas już tylko zejście do Estany Sant Maurici i na parking.

Rusałka żałobnik.

Tego kwiatka nie znamy.

Jakiś storczyk.

Znajome jezioro - i prawie koniec naszego pobytu w górach.

Kończymy szybkim zwiedzaniem Barcelony.

Sagrada Familia.

Budowa ma być zakończona w 2026 r w 100 -lecie śmierci Gaudiego.

Odpoczynkowe przedpołudnie nad morzem.

Popołudnie w Roses.

Ostatni biwak na kampingu.

Wieczorny spacer na plażę kończy nasz wyjazd. Czas wracać do domu.